Het leven, een reis vol onverwachte wendingen. Soms kabbelt het voort, dan weer dendert het als een achtbaan doorheen diepe dalen en over scherpe pieken. Maar midden in die onvoorspelbaarheid draag je een essentiële waarheid in je: je bent altijd meer dan wat je overkomen is. Gun jezelf de ruimte en de zachtheid om te helen, te groeien en een innerlijke balans te vinden die resoneert met je. Je doet ertoe.
Mijn verhaal begint met een uitdaging. (link) De couveusetijd, een wereld van gekenmerkt door afgescheiden zijn, overweldiging en onvoorspelbaarheid, werd mijn eerste ervaring van onveiligheid. Als baby bestond mijn wereld enkel uit lichamelijke gewaarwordingen en was ik vanzelfsprekend nog niet in staat om ‘veilige gedachten’ te vormen.
De kracht van co-regulatie
Vanuit de polyvagaal theorie weten we hoe belangrijk die vroege co-regulatie is voor de ontwikkeling van een gevoel van veiligheid en dus sociale betrokkenheid. Het helpt ons zenuwstelsel kalmeren en vertrouwen opbouwen in de wereld om ons heen. Hoewel mijn ouders en het medisch personeel liefdevolle zorg boden, was het in die overweldigende periode, getekend door intens verlies en stress, moeilijk om de diepe verbinding te ervaren die ik nodig had. Mijn zenuwstelsel, overspoeld door prikkels, activeerde mijn overlevingsmechanismen. Niemand koos voor deze start, het overkwam ons allemaal.
Onbewust leefde ik lange tijd in een staat van hyperalertheid, klaar om te reageren op potentieel gevaar. Wat, omdat vechten of vluchten uiteraard niet mogelijk was, resulteerde in een staat van bevriezing. Destijds niet onhandig gezien, dit maakt dat je fysiek minder voelt en ervaart. Ingineus toch hoe de natuur dit, met de beste bedoelingen, regisseert?
Als kind ontwikkelde ik een strategie van ‘fawning’ (behagen). Ik was, voor mijn gevoel, braaf, flink en sterk, altijd presterend. Ik paste me aan, leefde achteraf gezien vooral in mijn hoofd, analyserend en reflecterend. Dit was mijn manier om verbinding te proberen creëren. Mijn zenuwstelsel, gevangen in een patroon van ‘people pleasing’.
Eerlijk is eerlijk: mijn familiepatronen, liggen zeker ook in de lijn van flink zijn, de groep en het compromis primeert, feest, sfeer en gezelligheid troef. Het is dus zeker een én-én verhaal dat elkaar versterkt heeft, en me ook veel gebracht heeft.
Ik haalde mijn ontwikkelingsachterstand in, studeerde met vlag en wimpel af, was actief als scout, speelde piano en had een rijk sociaal leven. Maar echt diepgaand voelen? Dat was er niet bij. Ik had geleerd mijn emoties te onderdrukken, mijn kwetsbaarheid te verbergen.
Als bevlogen sociaal werker zet(te) ik me voor verschillende welzijnsorganisaties jaren lang in voor de meest kwetsbaren en hun context. Dit kan ook gezien worden als een manier om veiligheid te zoeken door me te richten op de behoeften van anderen. Daarnaast ook wel om sociale betrokkenheid en welzijn voor heel wat mensen naar een hoger niveau te tillen.
Nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen
In 2020 werd mijn leven opnieuw opgeschud. Het samenwonen met mijn partner en onze langverwachte zwangerschap hadden me zoveel vertrouwen, verbondenheid en liefde gegeven, een gevoel van zachte innerlijke kracht. Tot het noodlot toesloeg. Het verlies van onze eerste zoon na een zwangerschapsafbreking om medische redenen bracht een golf van verdriet met zich mee. Deze gebeurtenis triggerde oude patronen van onveiligheid en disconnectie. Onbewust sloot ik me af van mijn lichaam, en mijn sociaal netwerk daarnaast ging ik me nog sterker vastklampen aan rationele overwegingen. Het was pas maanden later dat doordrong hoe intens en spiegelend deze ervaring was geweest. Alsof dit nog niet genoeg was, werd ik kort nadien getroffen door een ernstige netvliesloslating met blijvende impact. Het was een moeilijke tijd vol verdriet, onzekerheid en angst.
Deze opeenvolging van gebeurtenissen was een zware beproeving. Het voelde alsof mijn lichaam me in de steek liet, wantrouwen vierde hoogtij. Mijn zenuwstelsel, overweldigd door verdriet en fysieke uitdagingen, zocht naar een nieuw evenwicht. Te midden van die onzekerheid ontkiemde een zaadje: een kans op diepgaand herstel.
Van kwetsbaarheid naar veerkracht
Deze periode dwong me om eindelijk te doorvoelen. Langzaam maar zeker zakte ik in mijn lijf, verbond me met mijn gevoelens en omarmende mijn authentieke zelf. Ik leerde mijn lichaam (opnieuw) te vertrouwen, mijn innerlijke kompas te volgen.
Dit is een krachtig voorbeeld van hoe uitdagingen ons kunnen ertoe kunnen aanzetten om te verbinden met onszelf en nieuwe manieren te vinden om met onze ervaringen om te gaan. Hoofd en lijf kwamen meer in balans. Een gevoel van rust en neutraliteit dat ik voorheen niet kende, inspireerden me om deze ingeslagen weg verder te verkennen.
Luisteren naar lichaamssignalen
Dit proces leerde me het belang van luisteren naar lichaamsensaties, voorbij het verhaal, gevoelens en emoties. Mijn lichaam, zo lang genegeerd, werd mijn gids. Door te leren herkennen en respecteren wat mijn lichaam me vertelde, kon ik stap voor stap mijn zenuwstelsel reguleren en meer veiligheid ervaren.
Authenticiteit en verbinding
Alles van jou mag er zijn, gezien en geliefd worden. Het gaat om (her)verbinden met pijn vanuit een milde, warme, oordeelloze plek. Alle delen van jou, ook de minder recente versies van jezelf, zijn welkom.
Hierover van hart tot hart vanuit een gedeelde menselijkheid in gesprek durven gaan met je omgeving en/of professional is pure kracht omdat het je vaste grond en een gedragen gevoel geeft. Daarnaast gaat het zoals met alles, met vallen en opstaan. Je successen vieren, hoe klein ook, is nog een mega-tip. Je doet ertoe. Co-regulatie met anderen, zoals het delen van ervaringen met vertrouwde personen of een therapeut, is cruciaal voor het herstellen van veiligheid en verbinding.
Daarnaast wil ik meegeven dat de eerste jaren van mijn proces de focus voornamelijk lag op willen doorvoelen en mogen aankijken van thema’s. Dit maakt dat je kan gefocust raken op schaduw stukken, op wat niet goed voelt … Er komt boosheid boven, waarvan jezelf en je belangrijke anderen kunnen schrikken. Vul dit alsjeblieft aan met dagelijkse ‘glimmers’: voel hoe je welzijn voelt. Vier het leven op een manier die passend voelt voor jou. Ook hier mag het en-en zijn en is het vinden van balans een belangrijk gegeven. Ook dat is regulatie. Je bent altijd meer dan dat wat je overkomen is.
Met vertrouwen de toekomst tegemoet
De komst van onze tweede zoon verdiepte de connectie met mezelf. Het moederschap, een reis vol ontdekkingen, bracht nieuwe uitdagingen en verdiepte mijn inzicht in de polyvagaal theorie. Als volwassene kan je denken dat je alles op een rijtje hebt, en dat je verschillende intense opleidingen al je thema’s aangekeken hebt … Een opgroeiend kind, laat je altijd nieuwe laagjes van jezelf en je relaties ontdekken. Geen ontkomen aan. Samen groeien en doorontwikkelen, wat een mooie kans!
Ik maak bewuste keuzes voor relaties en activiteiten die resoneren met mijn authentieke zelf. Dat vraagt om vriendelijke en belichaamde grenzen.
Zo maakte ik, gezien mijn familiale geschiedenis, de moedige beslissing om mijn eigen praktijk op te starten. Gedreven door mijn expertise in het systemisch, contextuele gedachtegoed en de kracht van de polyvagaal theorie naast een doorleefd respect voor de kwetsbaarheid en de veerkracht van mensen. Van veilig denken naar veilig voelen, wat een wereld van verschil! Eindelijk kan ik krachtig en kwetsbaar in het leven staan, verankerd in mijn eigen stevige en zachte basis. Je doet ertoe. 😉
