Inleiding
Wanneer ik kinderpsychiater Binu Singh hoor praten, of haar boek ter harte neem, resoneert elke vezel in mijn lijf. Met haar zachte, weloverwogen woorden aan de ene kant en de nood tot passende actie en verantwoordelijkheid aan de andere kant laat ze zoveel nuance, laagdrempeligheid en veerkracht doorschemeren in de boeiende ‘Kind-Ouder-Maatschappij’ Dynamieken.
Het verhaal dat ze brengt, triggert me om verschillende goede redenen:
Omdat ikzelf een jonge mama ben en ik daarnaast als baby prematuur geboren ben op 24 weken zwangerschap …
Uiteraard raakt dit thema ook aan mijn professionele rol waarin ik als contextueel en sociaal werker al jaren inzet op afgestemd opbouwen van vertrouwen in verbinding. Ik doe dit door mensen te horen en zien in wie ze zijn. Daarnaast vind ik het belangrijk om vanuit mijn professionele opdracht aan signaal detectie en beleidsbeïnvloeding te doen, zodat iedereen zijn stem kan vertolkt en gehoord worden.
Ik voel me door haar warme woorden in verschillende lagen van mezelf aangesproken. Het raakt daarnaast ook aan de kern van een persoonlijk proces waarin ik me aan het verdiepen ben. Het gaat daarin voor mij voornamelijk om passende zorg voor jezelf en elkaar.
Graag geef ik jullie een kwetsbare inkijk in het verhaal dat ik mezelf vertel. Om mijn overpeinzingen of bespiegelingen overzichtelijk te houden verdeel ik deze graag in twee delen. Je kan hier het tweede deel lezen: Mijn verhaal als moeder.
Mijn verhaal als moeder.
Nu ik ook mama ben van Han (1) voel ik het belang van ‘aanwezig-zijn’, geborgenheid, verbinding en nabijheid, meer dan ooit. Waarschijnlijk spelen mijn eigen ervaringen als baby en het verlies van ons eerste kindje tijdens de zwangerschap hierin mee.
Omdat ik bezorgd was over projecties en spiegels, heb ik zo mijn manieren gezocht om even tijd te nemen en te voelen of een gevoel van mij was/is of bij hem hoort. Wanneer het bij mij hoort en er is iemand in de buurt, vraag ik om even over te nemen. Wanneer ik alleen ben, doe ik er alles aan om dit even uit te spreken of liefdevol te parkeren, en hier later zo nodig op terug te komen, zodat ik emotioneel beschikbaar kan zijn en blijven voor Han.
Het is fijn om in connectie aan te voelen wat hij nodig heeft en hier passend op in te spelen. Ik vertrouw intussen op mijn intuïtie. Zalig, die moederkracht. Lang leve vaderkracht ook trouwens, zonder Otto zou ik niet zijn wie ik nu ben en zou Han ook op een andere manier in het leven staan. Ouder zijn doen we samen, elk op onze manier. Elkaar aanvullend. Verrijkend. (Naast intens en vermoeiend. ;-))
Alle emoties mogen er zijn
Het gegeven dat alle emoties, belevingen en gedachten er mogen zijn, komt ook hier, in relatie tot Han, sterk naar voor. Han mag van ons voelen wat hij voelt en dit ook in alle veiligheid en gedragenheid uiten.
Uiteraard is dit thuis een pak eenvoudiger dan in het openbaar, maar ik wil dat hij weet en voelt dat hij welkom is met alles wat er speelt. Te veel verbinding met zo’n kleintje, daar geloof ik niet in. Hij doet ertoe. Ik wil hem bevestigen in wie hij is, met alles wat is. Uiteraard is wat hierin passend is, ontwikkelingsgebonden.
Liefdevol begrenzen
In het hiermee omgaan, vind ik liefdevol begrenzen, geïllustreerd door ‘the broken cookie-ervaring’, belangrijk.
Voor mensen die het in Keulen horen donderen of voor wie dit gegeven nieuw is: kort gesteld is het, het moment dat je kind een zoveelste koekje, of filmpje of … wil, en je meteen aanvoelt dat niets nog goed zal zijn binnen enkele ogenblikken, het moment dat je een liefdevolle grens trekt.
Concreet: Neen Han, we gaan voor nu stoppen met ‘TikTak’ kijken en gaan slapen. Je mag voelen wat je voelt, moeke is bij jou.
Als je dan liefdevol aanwezig kan zijn, en ruimte geeft voor zijn onderliggende gevoelens als frustratie, en zijn ‘zijn’ toelaat, dan komt ontlading van gevoelens en behoeften die er mogelijk al even opgeslagen zitten.
Uiteraard mag je destructief gedrag als gooien met speelgoed afkeuren. Nadien, sneller dan verwacht, volgt er rust en voelbare ontspanning.
Tip: na een crèche-dag buiten ravotten of binnen kussengevecht doen, werkt ook prima. 🙂 Zo kan alle energie eruit en kan hij via spel ontladen. Preventief ontladen en verbinden werkt trouwens ook.
Belangrijk: mildheid. Het lukt mij zeker ook niet altijd. 🙂 Ik voel dat ik op de goede weg ben. Goed is goed genoeg.
De paradigmaswitch
Het schemert wat door dat ik als jonge ouder de paradigmaswitch waar onder andere Dr. Binu Singh het over heeft, mee onderschrijf.
De ratrace, de ruimte niet hebben of nemen om te voelen, ik doe er (het merendeel van de tijd) niet langer aan mee.
Het gegeven om voldoende persoonlijke ruimte te hebben om je kind of eender wie, te aanhoren is een gegeven waar ik mee ‘geworsteld heb’. Hoe doe je dat echt emotioneel beschikbaar zijn? Hoe kan je jouw volle emmer wat leger maken in het heetst van de strijd?
Eerlijk, ik versmolt niet zelden met de ander. Ik ging bij momenten, altijd maar door op automatische piloot. Ook toen werd ik omschreven als luisterend oor en inspirerende sociaal werker … Terwijl de kwaliteit van verbinding, mijn inziens en achterafgezien, beter kon. Met aandacht in verbinding zijn, is toch iets anders, merk ik.
Aandacht voor mijn lichaam
Voor mij is aandacht hebben voor de signalen van mijn lichaam helpend. Het is eigenlijk ook een shortcut, weg van verhalen, in het hier-en-nu. Zowel lichaam als ratio hebben hun functie en zijn beiden dus belangrijk. Het ‘en-en’ verhaal is interessant.
In co-regulatie, afstemmend op een ander gereguleerd zenuwstelsel (een volwassene die rustig, ontspannen is) werkt dit het best, zo komen we het snelst opnieuw tot gezonde verbinding, weg van automatische stressreacties.
Mijn eigen lichaam bewonen, vraagt ook gezien mijn geschiedenis, nog wel wat inspanning, maar ik bouw in vertrouwen verder aan mijn weg.
Zeker in afstemming, van mens tot mens, voelt het verdiepend en oprecht, weg van oordeel. Binnen dit kwaliteitsvol contact is veel mogelijk en mag alles er zijn. Het is GOUD waard.
Zelfzorg
Zelfzorg is geen modewoord. Voor mij betekent het tijdens deze tropenjaren, 5 min langer wandelen of onder de douche, bewust met aandacht aanwezig zijn. Tijdens de dag momentjes waarbij ik even incheck: hoe zit ik erbij, wat voel ik, cava nog? Zoniet loop ik even een blokje rond of vind ik rust in het kleinste kamertje. Dan onderzoek ik wat ik nodig heb en wat ik mezelf of wat iemand anders me kan geven.
Als het goed voelt, doe ik gewoon voort. Altijd wat om handen, niet? 😉
Vertragen
Deze zoektocht heeft me ertoe bewogen meer naar mijn lichaam te luisteren, de kwaliteiten van mijn hoofd te waarderen en algemeen genomen meer te vertragen. Het heeft me doen springen naar een 3/5e contact en het weloverwogen starten als zelfstandige in bijberoep.
Ik ben er nog niet, maar hoef de top ook niet te bereiken. Onderweg zijn, voelt prima.
Mijn bakermat omarmend en respecterend. Dankbaar voor de steun van familie en vrienden, ga ik met vertrouwen mijn verdere leven tegemoet. De volgende generatie in het vizier.
“It takes a village to raise a raise a child”. Nietwaar?
Waar ik tot slot wil toe uitnodigen:
Mogelijk bespiegelen delen van mijn hersenspinsels, stukken uit jouw verhaal. Doet het je ergens aan denken, voel je er iets bij of zet het iets in beweging. Ik hoor het graag van je.
Spreek me gerust aan, bel of stuur me een berichtje via sms of email. Ik kijk ernaar uit om je van mens tot mens te ontmoeten.
Je doet ertoe
